Wartość terapeutyczna

by Kosma Moczek on

Kiedy zakładałem tego bloga, nie wiedziałem właściwie, po co. Bardzo długo myślałem, że powinienem pisać tutaj jakieś mądre rzeczy na konkretne tematy…

Tylko to naprawdę nie jest mój styl.

Podobno to, co piszę ma wartość terapeutyczną. Więc niech ma nie tylko dla innych, ale i dla mnie… dziś będzie o samotności; jak zwykle prywatnie i osobiście.

* * *

Jeśli zastanawialiście się, dlaczego zniknąłem – odpowiedź jest zawsze ta sama: życie. Przeprowadzka do Łodzi miała być czymś fantastycznym – a w wyniku zwyczajnych wypadków losowych stała się dwumiesięcznym pasmem problemów, porażek, chaosu i nieprzewidzianych wydatków. Cała pozytywna energia, cały impet, który przyniosłem z Wrocławia, zamiast na rozkręcanie fundacji, urządzanie mieszkania i bujanie się po Pietrynie ze znajomymi – poświęciłem na gaszenie pożarów.

Na szczęście już po wszystkim, choć szkoda tej energii, z którą tu przyjechałem, bo muszę rozpędzać się od nowa. I szkoda, bo kiedy po wszystkim opadł pył… została samotność.

* * *

To nie jest tak, jak mogłoby się wydawać, że przeprowadzasz się do nowego miasta i nikogo w nim nie znasz. Jest inaczej: codziennie problemy sprawiają, że zaczynasz zaniedbywać kontakty z ludźmi, obiecujesz sobie, że później nadrobisz. Ale „później” nie ma. I to nie jest tak, że nie ma ludzi… tylko każdy pędzi w swoją stronę, każdy zajęty sprawami, każdy ma coś na głowie. Wydawało mi się to niemożliwe, ale jakimś cudem udało mi się zapomnieć, jak mieć kontakt z innymi. Pomimo niewątpliwych sukcesów terapeutyczno społecznych – jestem w dupie. Nie umiem. I o ile sukcesami jeszcze jakoś potrafię się dzielić – to porażki skrzętnie chowam. Bo… co można z nimi zrobić? Zadzwonić do kogoś znajomego, powiedzieć: kurde, słuchaj, nie daję rady, weź mnie wesprzyj?

Co się powinno zrobić w sytuacji, kiedy ma się wrażenie, że cały świat dzieje się obok?

* * *

PS. Tu będą konstruktywne słowa. Obiecuję. Tylko najpierw te destruktywne muszę z siebie wydostać.

32 Comments

  2. Normalnie dzwonisz, przyjaciel zawsze zrozumie. Znam to uczucie i znam również ulgę po rozprawieniu się z nim. Nie ma niepokonanych, przyznanie się do słabości to też rodzaj terapii, tak uważam.

    Odpowiedz

  4. This is really fascinating, You’re a very professional
    blogger. I’ve joined your feed and sit up for in search of extra of your magnificent post.
    Also, I have shared your site in my social networks

    Odpowiedz

  28. Hey there just wanted to give you a quick heads up.
    The words in your content seem to be running off the screen in Internet explorer.
    I’m not sure if this is a formatting issue or something
    to do with web browser compatibility but I figured
    I’d post to let you know. The design and style
    look great though! Hope you get the issue solved soon. Thanks

    Odpowiedz

  29. Thank you for the auspicious writeup. It in fact was a amusement
    account it. Look advanced to far added agreeable from you!
    By the way, how could we communicate?

    Odpowiedz

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *